در آلمان دین و دولت از هم جدایند. این جدایی یکی از مهمترین رکنهای دموکراسی است. برپایه آن در مورد هیچ کس نبایستی به دلیل گرایش دینی یا ضد دینی تبعیض روا داشت. هیچ گروهی به دلیل دینی بهره‌ور از حق سیاسی ویژه‌ای نمی‌شود.

کلیسای دم در کلن و مسجدی در کنار آن (مونتاژ)
آزادی ادیان

قانون اساسی دولت را موظف به رواداری و بی‌طرفی در امور مربوط به دین می‌کند. به شرط احترام به قانون همه‌ی ادیان آزادند و پیروان آنها می‌توانند امور داخلی خود را به میل خویش سامان دهند. در مورد هیچ کس نبایستی به دلیل گرایش دینی یا بی‌دینی‌اش تبعیضی روا داشت. در پهنه‌ی سیاسی کسی یا گروهی به دلیل گرایش دینی‌اش بهره‌ور از حقی ویژه نمی‌شود. قانون دموکراتیک پاسدار این رواداری و بی‌طرفی است.

آمار

تقسیم‌بندی آماری جمعیت در آلمان به اعتبار گرایش دینی (اواخر 2004) از این قرار است: پیروان کلیسای کاتولیک 90/25 میلیون برابر با 4/31درصد کل جمعیت، پیروان مجموعه‌ی کلیساهای پروتستان 63/25 میلیون برابر با 1/31 درصد، بدون باور دینی 4/23 میلیون، پیروان اسلام 3/3 میلیون، پیروان یهودیت 210 هزار تن.

مسجدی در برلین
مسجدی در برلین

حزبهای دینی

دو حزب عمده‌ی آلمان، حزب دموکرات مسیحی (CDU) و حزب سوسیال مسیحی (CSU) در عنوان خود صفتی دینی دارند. با وجود این به قدرت رسیدن آنها به معنای دینی شدن دولت نیست. در آلمان دین و دولت از هم جدایند. این جدایی نتیجه‌ی روندی است که به آن سکولاریزاسیون می‌گویند.

سکولاریزاسیون

سکولاریزاسیون به معنای دنیوی شدن یعنی حل مسایل دنیا با عزیمت از خود دنیاست. جدایی دین و دولت یکی از مهمترین رکن‌های دموکراسی است. همزیستی آزاد معتقدان به دینهای مختلف و آنان که اعتقاد دینی ندارند بر مبنای موضع خنثای بی‌طرفانه‌ی دولت در امور دینی میسر می‌شود. در آلمان احزاب دارای گرایش دینی نیز که به قدرت برسند، باید به اصل بی‌طرفی دولت در موضوع‌های اعتقادی احترام بگذارند.




منبع>dw.com